In de loop van 2025 hebben we de keuze gemaakt om een nieuwe moestuin aan te leggen. De huidige moestuin werd minder geschikt omdat er te weinig licht de bodem bereikte. Planten in een moestuin zijn bijna allemaal zonnekloppers en hebben voldoende licht nodig om hun groei te vervolmaken. Daarom zochten we een nieuwe plaats. Het voormalige sparrenbos is nu een relatief open ruimte waar veel licht de bodem bereikt.
We beslisten om centraal een cirkelvormige moestuin te maken, al was de exacte vorm nog niet concreet. Wat wel vaststond, was dat we niet voor praktische rechte vakjes of bedden zouden gaan: het moest een vorm met betekenis zijn. Dit jaar las ik veel boeken en dacht ik na over het leven. De zon was een hemellichaam dat mij sterk bezighield. Het eerste idee was dan ook om een zon te creëren: een centrale cirkel met stralen.
Samen met Thomas, die hier een tijd verbleef, maakten we die vorm. Maar eerst moest de takkenhoop die daar nog lag worden verwijderd. Het dikkere hout verzamelden we en zaagden we kleiner voor de kampvuurplek of kachel. Het dunnere materiaal werd opgestookt — een moment waar ik enorm gelukkig van word. Het doet me denken aan mijn tijd in de Liereman, waar we op de heide boomopslag verwijderden en ter plekke opstookten. Die tijd is nu voorbij, maar volgens mijn eigen overtuiging is dit, naast gewoon laten rotten, de meest ecologische en duurzame manier. Het geeft ook voeding aan de ziel en werkt helend.
Na het opstoken verspreidden we de assen over de omgeving, zodat ze opnieuw voeding konden worden voor de bodem. Toen de plek vrij was, konden we beginnen aan de vorm. We schopten de paadjes vrij en gooiden het zand op de nieuwe bedden. De cirkel zelf boorden we af met stukken hout die nog afkomstig waren van de mobiele zagerij.
Na een periode van rust en een lange vakantie kwamen we weer thuis. Ik had opnieuw andere boeken gelezen, en één boek in het bijzonder: De verborgen kracht van edelstenen van Mellie Uyldert. In deze periode (najaar 2025) was ik diep geboeid door het mineralenrijk. Zoals vaker verkende ik alle invalshoeken, van verleden tot heden, en koppelde ik alles aan elkaar. Ik stelde vragen en zocht antwoorden. Onze reis stond volledig in het teken van stenen en mineralen: we bezochten Idar-Oberstein, gingen granaten zoeken in Oostenrijk, stopten bij verschillende groeven in Bosnië en verzamelden oude kalkstenen in Oostenrijk.
In het boek stond ook een symbool dat mijn aandacht trok: de ankh. Ik kende de vorm al, maar had er nooit bewust bij stilgestaan. Toen ik na de reis weer verder wilde werken aan de moestuin, ontstond spontaan het idee om de vorm te herzien. De ankh lag er eigenlijk al half, en de zonnestralen waren niet zoals ik het mij had voorgesteld. Zo werd het ankh-symbool geboren. We schopten een pad uit in deze vorm en omboorden het met stenen — en niet zomaar stenen.
Na onze stenenreis bleef ik geboeid door deze fascinerende wereld. Ik verdiepte mij in de wereld van de zwerfkeien, om een heel bijzondere reden: ik had namelijk besloten aan een boek te beginnen over de Liereman, een mythe die mijn kijk op natuur en mijn visie weergeeft. Ook in die mythe spelen zwerfkeien een beginrol. De zwerfkeien uit onze gemeente, afkomstig uit het Maas- en Rijngebied, liggen nog steeds op akkers, in bossen en bij mensen thuis. Veel boeren hebben ze in hun voortuin. Ik ging op zoek langs akkers en bij mensen die de stenen niet meer wilden hebben, en verzamelde ze.
De paden en moestuinbedden werden afgescheiden door een stapel stenen — grotendeels zwerfstenen, maar ook stenen van op vakantie en uit de Ardennen. Deze stapelmuur zal nooit af zijn; ik blijf verzamelen en toevoegen.
Toen de paden en bedden gevormd waren, voegden we onze eigen compost toe en dekten we alles af met herfstbladeren. De nieuwe moestuin mag nu rijpen tot het voorjaar. De cirkel wordt nog omringd door een haagje van stekelbessen, en op elke ‘schouder’ komt een appelboom te staan.
Zo werd een nieuwe moestuin — met een heel verhaal — geboren.
Reactie plaatsen
Reacties